pagsuko sa tukso.

anong gagawin mo pag may demonyong gumugulo sa 'yong isipan?na kahit anong pilit.. kahit anong desperadong dasal ang ibulong mo ay di ka matahimik.napapagod na sa kakatakbo mula sa mga humahabol na diwang di mo maiwaksi.
baket kasi kelangan magtiwala at umasa pa kung alam mo naman na ang mundo ay puno ng tukso at pagpapahamak!?gusto ko isara ang aking isipan, ngunit ang mga multong toh ay tila nagpaparusa sa pagpikit at mulat ng 'yong mga mata.
tuloy lang ang aking dalangin, ititikom na ang bibig. wala ka na maririnig. mas mabuti ng maipon toh at maghasik ng kaguluhan sa segradong dingding ng aking isipan, kesa ibahagi pa sa taong nanlilinlang.
ayoko na.


*****
grr i hate it. i hate being paranoid about something..actually anything as futile as having to figure out if this is indeed a paranoia or an intuition.
i need silence.

PANALANGIN SA ANITO ng mga KURAKOT

BAHALA KA SA BUHAY MO!

isa kang kanser.. mas malala.. tumor.. mas malala pa dun.. kulugo!!

ibalik sana sayo ng tadhana ang mga kinukurakot mong paghihirap namin!

*bow*

ang ingay lang..

about the time people get back to their seats after lunch break they either burst out singing lines from songs, relay a 2 paragraph-long chika, talk to themselves regarding the task that they left hanging before the break apparently saying this out loud is the most effective way to register momentum back to your day's work.

i hear all these. amazingly can't piece together relevance of why i take special notice of these observations today.

boredom strikes again. its nice to make sense of irrelevant details of your day and try to hype a sensation out of something literally less than ordinary.

i'm gonna go back looking for candidates. or to the book i've been reading. or probably i'd contribute to someone else's witsful thought of the day.